Yatağımda her akşam olduğu gibi uzanmış uyumaya çalışıyordum. Annem yine erken yatırmıştı beni.
Televizyon açıktı. Babam ile annem haber izliyordu sanırım. Ama bu saatte ne haberiydi ki bu? Şaşırmıştım doğrusu. Televizyondan garip sesler hasıl oluyordu.
Annemin kızmaması için dua ederek yatağımdan kalkarak yanlarına gittim. Ne oluyordu yahu? Odaya usulca girdim. Annem ile babam televizyona o kadar çok odaklanmışlardı ki beni fark etmediler bile.
“Anne!” dedim endişeli ve şaşkın ses tonum ile. “Kızım, sen niye uyumadın?” dedi. Ama sesinde sinir yoktu. Korku vardı, acı vardı ve tabii ki endişe vardı. Hazan okunuyordu gözlerinden…
Babam ise daha çok kızgındı, sinirliydi ve bakışları öylesine keskin, korkunçtu ki bana öyle baksalar ne yapardım bilmiyorum. İster istemez bu duyguları bana da geçiyordu.
“Anne ne oluyor? Bu tanklar nedir? Yine bir bomba mı patladı yoksa?” dedim. Çünkü son yıllarda sürekli terör eylemleri oluyordu. Çarşıya gitmeye bile çekinir hâle gelmiştik.
“Hayır kızım. Bir kalkışma mevcut. Bunu şu an sana nasıl anlatırım inan bilmiyorum. Sen en iyisi yat ve güzelce uyu.” dedi annem. Kalkışma mı? O da neydi? Gerçekten hiçbir şey anlamıyordum. Sanki başka dilden konuşuyorlar, başka bakıyorlardı.
“Hayır anne uyumak istemiyorum. Noluyor? Kalkışma da ne demek? Bunların hepsi ne demek oluyor?” diyerek televizyondaki tankları gösterdim.
Annem nasıl anlatacağını bilemez halde babama baktı. Bu sefer babam konuşmaya başladı “Bak kızım, şu anda ülkemize bir saldırı mevcut. Ne olduğunu bizde tam olarak bilmiyoruz. Ama biraz önce çağrı yapıldı, ‘Meydanlara çıkın, meydanları boş bırakmayın. Halkın gücünün üstünde bir güç yoktur.’ Bu nedenle şimdi biz annen ile dışarı çıkıyoruz. Seni de komşuya bırakacağız. Sen orada bekleyeceksin, biz hemen geleceğiz söz.”
Babam kendinden çok emin bir şekilde konuşuyordu. Bende gitmek istiyordum, onları yalnız bırakamazdım. “Baba bende geleceğim sakın itiraz etmeyin.” “Hayır kızım. Orası çok tehlikeli.” deyince çok sinirlendim.
“Tehlikeliyse sizde gitmeyin. Beni niye yalnız bırakıyorsunuz?” “Kızım vatan sevgisi imandandır. Bizde vatan tehlikeye girerse ne ana, ne evlat, ne eş, ne de kardeş önümüze geçebilir. Bu nedenle gitmek zorundayız. Ama merak etme ve korkma. Hiçbir şey olmadan Allah’ın izniyle döneceğiz.”
Babam böyle dedikten sonra annem benim yanıma birkaç yedek parça eşya koyup komşumuza bıraktı.
Saatler geçti, aylar, yıllar geçti. Tamı tamına dört yıl olmuştu. Dört yıldır babam sözünü tutmamıştı. Gelmemişlerdi hâlâ. Ve ben içimde bir umut onları hep bekliyor olacağım…
Erva Esma Güler
kalemine kuvvet, çok güzel ifade etmişsin o günleri…
Gelmeyeceğini bildiğin halde umut içinde beklemek çok çok zor tam 13 yıldır bekliyorum bakalım gelmeyeceği ni bildiğim halde geleceğine inanıyorum