Ben ışıklar içinde karanlıktayım
Kaybolan yıllarımı aramaktayım
Sessiz sedasız uzaklaştılar benden
Ne bir dost hatırlattı ne de bir yâren
Ruhum, varlığının içinde kayıp
Ne ben ona layığım ne de o bana layık
Ay, saklandı dünyanın ardına
Ve ben varamadım cahilliğimin farkına
Kalem kuvvet kazandı elimle
Ben bunu görmedim dünya gözümle
Belki dostlar hatırlar sözümle
O zaman nefesim yayılır gökyüzünde
Bir çember, ateşler içinde
Umutlar kaybolur çemberin içinde
Hatırlatır bize hayatın gerçeğini
Hayat ise gerçeklerin peşinde
Ve bir dağda gözükür duman
Sona yaklaşır bir şeyler uman
Çaresizliğini fark etmiş olan
Kaybeder hayatını işte o an
Mükremin Aslan
“Ruhum, varlığının içinde kayıp
Ne ben ona layığım ne de o bana layık” bu kıtayı en çok beğendim ellerinize sağlık.
O çaresizliği fark edenler o kadar fazla şey öğreniyorlar ki hayatlarından…
Çok güzel bir eser kaleme almışsınız.