Şehzade Ve Cennet
Genç erkek, hayallerine kavuşabilmek adına kısa bir yolculuğa çıkmıştı. Yürüyordu, nereye gittiğini bilmeden, uçuruma doğru belkide. Belkide sonsuz bir yolculuğa doğru.
Denize doğru belkide. Deniz kızına doğru. Ümitliydi. Ama her adım attığında o ümidi biraz daha kırılıyor, biraz daha korkuyor, sona biraz daha yaklaşıyordu.
Zaman doluyordu. Zaman dolmadan bulmalı idi deniz kızını. Yoksa her şey için çok geç olabilirdi. Sevinçliydide bir yandan. Çünkü deniz kızının onu denizde beklediğinden emindi. Ama etrafta bir sürü tehlike vardı. Ve en baştada deniz kızının kendisi tehlikeydi.
Çünkü deniz kızı cesur değildi. O da korkuyordu. Kavuşunca ayrılmaktan korkuyordu. Bu korkusu saçmaydı belkide ama deniz kızı böyleydi işte.
Genç erkek bir ormana girdi. Önceki seferde bu yoldan gittiğini anımsadı. Deniz kızının kokusu yavaş yavaş burnuna geliyordu. Kalbi tekliyordu adeta. Huzur sarmıştı her bir yanını. Uzun zamandır deniz kızına kavuşma hasreti ile yanıp tutuşuyordu.
Derken bir anda bir çukura düştü. Olacaktı işte, imtihandı. Yine tehlikeler her bir yanını sarmıştı. Deniz kızı gelmezdi ki, gelemezdi. Kurtarmazdı onu. Çünkü korkaktı. Aşktan korkuyordu. Denizken yanmaktan korkuyordu.
Bir ses ruhunu okşadı genç erkeğin. “Şehzade!” Kafasını kaldırdı ve bir baktı ki deniz kızı oradaydı. Genç erkek o kadar şaşırdı ki konuşamadı bile.
Deniz kızı denizden çıkıp ateşe girerek yok olacağını bile bile gelmişti yanına. Sırf onu kurtarabilmek için kendinden vazgeçerek yapmıştı bunu. Ama ne olursa olsun mutluydu. Vuslatta yanmayı tercih etmişti.
Genç erkek bunu biliyordu. Ve o kadar korktu ki yüreği deli gibi çarpıyordu. Sonra deniz kızı birden cennete dönüştü. Genç erkek biliyordu ki cennetler yok olmaz. Şükretti…
Cennet o girdiği kuyudan çekip almıştı onu. Genç erkek cennetin cesaretine hayran kaldı. O mu onu cennet olarak görüyordu, bilmiyordu. Ama bu varlık insan olamayacak kadar temizdi.
“Cennetim!”…
Erva Esma Güler