Dipsiz bir kuyuydu
Bana sunulan dünya.
Güneşin doğmadığı,
Ayın dostluğunu esirgediği.
Üşüyordum
Ve korkuyordum delice.
Çırpınıyordum kurtulmak için
Ve çırpındıkça kanıyordum.
Gecenin kör karanlığında sarıyordum yaralarımı.
Görmüyordunuz…!
Aslında susmuyordum.
Kendi dünyamın kapıları ardında sessiz çığlıklarım vardı benim
“Yoruldum” diyordum,
“İncitmeyin daha fazla, kırmayın” diyordum.
Duymuyordunuz.
Ve bir gün
Beklemediğiniz bir anda
Sessizce gittim ben.
Ve siz sessizliğimde boğuldunuz…!