Günlerce bir pencere arkasında hayatı seyrettim .
Düşüncelerde ki yaşam arzularının , bir başka benliğe kök sarışını görmemek ne mümkün .
Bilmiyorum ; bir şeyler değişiyor , ikna olamıyorum .
Gözlerimin perdelerine duyduğum güven doğrultusunda yabancılığı öğreniyorum . . .
Bütünlüğünü yitirmiş bir ağacın yaprakları gibi savruluyor tüm
şehir . Titrek nefeslerin , çelimsiz gölgelerin ; güçlü olmaya benden daha çok ihtiyaçları var .
Sanki ufacık bir mutluluk olsa tekrardan yeşerecekmiş gibi gözlerin ardında bir kahkaha özlemi ile bakıyor etrafına . İçlerinde küçük bir umut ile tüm kırgınlıklara karşı savaş açılmış gibi . . .
Azat Demir