Biraz gülüşüm ,
Biraz sesim ,
Biraz sevgim . . .
Her geçen gün biraz daha gidiyor içimden .
Öyle halsizim ki hiç sorma . Buz gibi soğudum insanlardan .
Bir şeyler yapmak , bir yolunu bulmak veya kalıcı şeyler olsun istemiyorum artık . Hani öyle bir an gelir bazen ; ne bir adım geri ne de ileri . Gece olmuş , gündüz olmuş fark etmiyor . . .
Bir şeyler oldu . Olmuştur mutlaka , ortada bir neden yok diyemem . Kısaca Rutine bağlılık işte ; inanmak , güvenmek , alternatifsiz sevgi ve herkes gibi mutluluk resimleri çizmek .
Ağlamak için de binlerce neden bulunabilir . Başka başka üzüntüler de vardır ki hayat onları da öğretir .
Hayat böyle işte , pek samimi değil . Zaten Sevginin öğretilmediği bir yer ne kadar samimi olabilir ki ?
Velhasıl kelam güzel olan neydi , onuda sorgulamıyorum .
Neticede her şeye herkese yabancılaşmışken yeniden doğmak mümkün değil , en baştan başlamak gibi bir şansımda yok .
Sonrası da yok tabi , havaalanı sessizliğinde bir veda işte .
Nasıl fırtınalar koptu anla artık . . .
Hüzünlerim dağıldı ; içimdeki rüzgârlar dağıldı ; doğrularım , yanlışlarım , acılarım , mutluluklarım dağıldı .
Ben çok dağıldım , kısaca Yenildim işte !
Azat Demir
İnsanlar yaşadığı duygulara göre bazen çok yaşam doluyken bazense tükenmiş hissedebiliyor. Şu an öylesine kendimi yorgun, hissiz ve donuk hissediyorum ki eserinizi okurken aynaya bakıyorum gibi hissettim. Hem seçtiğiniz kelimeler yerine tam uymuş hem de anlam olarak çok beğendim. Hem beğenmesem ne ki? Dediğiniz gibi ben de biraz dağıldım.