İç Huzur mu İstiyorsun?
Kuşlar kadar hafif olmak zor mu?
Her andan tat alabilmek gerekli ve en önemlisi mümkün mü?
Peki ya iç huzurun sağlanması için eksiksiz bir yaşam mı olmalı?
Uzun uzun konuşulacak, hakkında sayfalarca yazılar yazılabilecek bir konudur insanın kalp huzuru.
Gelin biraz da biz konuşalım .
Hayat devamlı kurulan düzenlerden ve bu düzenlerin bir şekilde değişip bozulmasıyla devam eden döngüsel bir süreçtir.
İstediğin okula gidince mutlu olacağını ve hiçbir şeyin seni üzemeyeceğini düşünürsün . Belki olur belki olmaz .
Diyete başlar yeni kararlar alırsın. Devam eder ya da etmez.
Planlı programlı bir yaşam planlarsın. Bazen olur bazen olmaz.
İşte tam da bu görmemiz gereken: bazenlere şans vermek.
Önümüze bir amaç/hedef koyup yalnızca ona ulaşmanın bizi bir huzura, mutluluğa eriştireceği düşüncesi de bu kadardır. Bazen ulaşırsın bazen ulaşamazsın. Ama ulaşınca da alışırsın.
E hani yeter ki elde etseydin hep seni mutlu edecekti, sınırsız huzur seninle olacaktı?
Ondan başka bir sorunun yoktu ve hallolursa dünya tozpembe olacaktı senin için.
Yapılan hormonal ve biyolojik çoğu araştırma göstermiştir ki insanlarda karamsarlık veya pozitiflik duyguları kalıtımlarının da etkisiyle işliyor. Yani bir insan doğuştan olumsuzluğa daha yatkın olabiliyor. Ancak doğar doğmaz belli bir çevrede büyümüş birey için öğrenmelerin ve geliştirilen bakış açılarının etkisi bunlardan kat ve kat fazla.
İnsan, bir başkasının normal karşılayabileceği bir durumu aşırı üzücü bulabilir. Dışına yansıtmasa dahi varoluşsal durumunun etkisiyle altından nasıl kalkılması gerektiğini düşünebilir. Bakış açısı ne çok kaygılı ne de çok kaygısız, normal seyirde olan bir anne ve genel olarak aile birliği ile yetişen, eğitimlerle desteklenen birey bu bakış açısını genişleterek her olasılığa nasıl yaklaşması gerektiğini öğrenir .
Sonuç ?
Yani “ÖĞRENEBİLİR.”
Nasıl ?
Kendi yöntemimden bahsedeyim size. Hani denir ya senden yukarılara değil aşağılara bak ki şükrün artsın.
Şükür. Bu yalnızca kuruca bir şükürler olsundan ziyade, düşünerek ve anlamlandırarak şükretmektir. Düşünüyorum. Kendimi sıkarak ve eksikliklerimi benden daha yukarıda olduklarını düşündüklerimle kıyaslayarak umutlarımı söndürüyorum. Elimde koca bir hiç ve eylemsizlikten başka bir şey kalmıyor.
Elimdekilerle ve olduğum ben ile mutlu olmak adına şükrediyorum. Beni yaratandan daha güzelini istiyorum.
Unutmayın!
İntiharların ve hayattan bu kadar kolay vazgeçmelerin sebebi yaşantıya olan isyandır. Siz kendinizi toplayıp kendi emeğinizle iyileştirmeye çalışmazsanız, mutluluğunuza çabalamazsanız kimsenin size bunun için yardım eli uzatmasını bekleyemezsiniz .
Terapi ve tedavilerde dahi kişi kendisi kabullenmedikçe iyileşme ne yapılırsa yapılsın gerçekleşmez .
Bizler kendi kendimizin en yakını, çaresiyiz.
Ayşenur Çelik Aydın, Psikolojik Danışman
