Ne Bu Acele?
Yetişmem lazım, acele et, hızlı ol, çabuk çabuk…
Yetişmemiz lazım ama nereye? Sürekli bir yerlere, işlere yetişmek için o kadar yoruluyoruz ki arada kendimizi bırakıp kendimizden uzaklaşıyoruz. Ulaşmak istediğimiz yere bir şekilde varıyoruz ama vardığımız yere giderken kendimizi kaybedip kendimize acilen yeni bir benlik bulmamız gerekiyor.
Peki sizce neden?
Bizler hızlandırılmış hayatlar yaşarken bir an önce sahip olma duygusu yaşıyoruz. Aslında onu elde ettikten sonra çok da önem vermiyoruz. Tek istediğimiz bir an önce onu almalıyım duygusu. Bunu yaparken kendimizi, günlük rutinimizi bile unutuyoruz. Örneğin telefonlara indirilen su içme hatırlatıcıları. Yahu insan su içmeyi unutur mu? Bizler o kadar uzaklaşıyoruz ki kendimizden birisinin “Bak susadın, artık su içmen gerek” demesi gerekiyor. veyahut adımsayar programları. Tek derdimiz yürüyüş yapmak değil ekrandaki sayı. Çünkü biz onu da tüketmek istiyoruz. Günlük 1000 adım tüketmektense 10.000 adım tüketmek kulağa ne havalı geliyor.
İnsan zayıf olmak isterse az yemeli, çok hareket etmelidir. Bunu bilmeyen yoktur aramızda. Ama olmaz yapamam birisinin bana “onu ye, bunu yeme” demesi lazım diyenler içinse diyetisyenler hayatımızın baş rolüne geçti. Diyetisyenler, yaşam koçları derken uzar gider.
Bizler bir yerlere yetişeceğiz diye yürümeyi, düzgün beslenmeyi, su içmeyi bile unutur olmuşuz. Amacımız ne peki? En güzel olmak, en hızlı olmak, en yetenekli olmak, en en olmak.
Oysaki yağmur yavaş yağdığında göze romantik gelir, kar usulca yere düşerken içimiz huzur dolar, insan yaşama doydukça hayattan zevk alır. Bizler o kadar hızlandık ki doyumsuz, mutsuz, kendisini bilmeyen insanlara dönüştük. Sanırım dünyaya bir ara verip kaybettiğimiz kendimizi belki bir şiirde, belki bir slow müzikte, belki de sadece oturup düşünerek bulmalıyız.
Zeynep Karakaya Telli
Eserde kullanılan fotoğraf Ayşen Eren tarafından çekilmiştir.
Zeynep Karakaya Telli’nin kaleme aldığı “Realizm ve Varoluşçuluk Üzerine” adlı eseri okudunuz mu?
Ne Bu Acele? – Ne Bu Acele?
