Beka ve Kariha
-Niye bu kadar çabalıyorsun ki, ölümlü bu insanlar.
-Peki ya biz değil miyiz?
Bizse öleceğiz.
-Ama bir farkla…
(Adam kaşlarını hafifçe yukarı kaldırarak tekrar sordu)
-Neymiş o fark?
-Onlar asla anlayamayacaklar
-Ne diyorsun Kariha anlamıyorum seni.
-Anlaşılmayacak hiçbir şey yok… Söylesem ne olacak. Oysa ki sen benden daha iyi biliyorsun. Anı yaşamak gerek hayatı kovalamak değil.
Ömür dün değildir, yarın değil yalnızca yaşadığın andadır.
O yüzden biz ölümsüz olarak yaşıyoruz. Onlar ise ölümün ardı sıra…
-Anlıyor musun beni Beka…
Biz yaşıyoruz onlar ise yaşamak için gün geçiriyorlar ve birikim yapıyorlar ne için…
-Evet evet Kariha kesinlikle haklısın. Onlar anı anda boğuyorlar. ne mutluluğu doya doya, ne de hüznü son ana… içlerinden atana kadar yaşıyorlar. Hayat geçiyor zaman bitiyor diyerek, tekrar baştan başlıyor koşuşturmaca. Bir torba gibiler her şeyden az biraz var içlerinde. Bu yüzden hangisi olacaklarını bilemiyor ve bilemeden ömür tüketiyorlar…
Reha Doğan
Çok güzel bir şiir tebrikler
Anlıyor musun beni Beka… Çok fazla anlam barındıran bir cümle. Anlıyor mu acaba!